‘We are not working from home. We are at home, during a crisis, trying to work.’

Ik scrol langs deze tekst op Instagram en stop. Ja, dit verwoordt precies wat we met z’n allen aan het doen zijn. Geen makkelijke opgave. En het ene bedrijf gaat dat beter af dan het andere.

Vanmorgen had ik een goeie vriendin aan de lijn. In tranen. Ik schrok. Deze vriendin is geen jankerd, maar een steengoede manager bij een bekende multinational die al jaren (met man met vergelijkbare baan) de zorg voor haar drie kleine kinderen op miraculeuze wijze combineert met die veeleisende fulltime baan. Een als-je-het-haar-vraagt-komt-het-goed-type, je kent ze wel.

Haar baas was altijd al onsympathiek. Iemand die 24/7 beschikbaarheid eist, nul rekening houdt met privélevens en teamleden geregeld laat opdraaien voor eigen fouten. En dan vat ik het samen. Mijn goeie vriendin nam dit voor lief. Deze leidinggevende is namelijk niet de enige binnen haar organisatie die zich hieraan schuldig maakt. Het zit ook in de cultuur. Maar na zeven weken werken vanuit huis, terwijl buiten de wereld op zijn kop staat, is de rek bij haar eruit.

Ach ja, vervelend voor die vriendin, hoor ik je denken. Gevaarlijk voor het bedrijf, denk ik zelf. Bij Hague houden we onszelf en cliënten altijd voor ogen: ‘Een reputatie komt te voet, maar vertrekt te paard.’ De meeste organisaties begrijpen dat wel, maar zien niet altijd uit welke hoek de dreiging kan komen.

Eigen medewerkers zijn de belangrijkste vertegenwoordigers van een organisatie; een merk; een bedrijfscultuur. Niet alleen nu – in de survival modus waarin we ons bevinden – maar zeker straks, wanneer organisaties weer nieuwe mensen zoeken, nieuwe allianties sluiten, nieuwe diensten en producten lanceren, zijn zij de belangrijkste ambassadeurs.

Onderschat de impact van slechte mond-tot-mond reclame niet, zeker wanneer die in de eigen gelederen ontstaat. Door de duimschroeven bij de eigen werknemers nu aan te draaien, voelt het bedrijf later zelf de pijn. Iedereen weet beter dan openlijk hun baas of bedrijf af te vallen, maar reken maar dat het op de Zoom-, Teams-, of Housepart -frimibo’s losgaat. Hoe hoger de druk, hoe meer stoom immers moet worden afgeblazen.

Natuurlijk zijn er talloze voorbeelden van ondersteunende, sympathieke en flexibele werkgevers. Mijn LinkedIn tijdlijn slibt dicht met vrolijke posts van filmvouchers met popcorn-pakketten, repen Tony Chocolonely en bossen tulpen. Gelukkig wel.

Maar wanneer ik een pak of pot op de supermarkt schappen zie van het bedrijf van mijn goeie vriendin, dan loop ik ervan af nu omheen. In een boog van zeker anderhalve meter.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *