Ik kon het toch niet laten. Heimwee. Even een bezoekje gebracht aan het Huis van Hague, zoals we ons kantoor in Den Haag trots noemen.
De sfeer was er nog; de oase van de diepe voortuin in de bakstenen omgeving van hartje Den Haag, het huis dat de eeuwen trotseerde in vele gedaanten – van verslaafdenopvang tot nachtclub.
Maar het belangrijkste ontbrak. Geen reuring van pratende, lachende mensen, geen meetings met cliënten, geen opwinding over nieuwe plannen of creatieve uitspattingen, geen gereutel van de espressomachine. Werk is zoveel meer dan je salaris verdienen.
Nu zien we elkaar op een computerscherm en dat gaat best. Want wij zijn de lucky ones: ons werk gaat door. Met de meeste van onze cliënten hebben wij een samenwerking van de lange adem. Hun hoofd is weliswaar ook voor een groot deel bij corona; maar de issues waar wij met en voor hen aan werken blijven bestaan. De energietransitie is niet voorbij. De technologie van de toekomst wordt nog steeds ontwikkeld. Wetten zijn nog in voorbereiding; ambtenaren en politici werken door, zij het ook van achter zo’n beeldscherm. En velen denken al door over de wereld na corona, en de communicatie– en public affairs uitdagingen die daarbij horen.
Een leeg kantoor, en een volle agenda – het blijft vervreemdend.
