Boerenprotesten: Wanneer duurzaamheid botst met economische realiteit- Deel 3

Het versterken van de veerkracht van de sector door innovatie.

De landbouw- en voedingssector onderscheidt zich als een van de meest dynamische terreinen op het gebied van onderzoek en de adoptie van geavanceerde technologieën. Het voornaamste doel is het optimaliseren van het grondgebruik en het ontwikkelen van productievere en voedzamere gewassen.

In stedelijke gebieden groeit verticale landbouw om ruimtegebrek aan te pakken en de vraag naar lokaal geteeld voedsel te vervullen. Dit helpt ook om de CO2-uitstoot van transport te verlagen. In landelijke gebieden vinden klimaatbestendige landbouwmethoden hun weg terug. Boeren telen droogtebestendige gewassen, passen waterbesparende irrigatiesystemen toe en maken gebruik van koolstofvastleggingstechnieken. Deze innovaties verminderen de impact van klimaatverandering en bieden boeren mogelijkheden om minder afhankelijk te zijn van weersomstandigheden en externe factoren.

Veel van deze oplossingen zijn eenvoudig en kosteneffectief. Ze hebben snel een positief effect op de opbrengst en het inkomen van boeren. Omdat ze toegankelijk zijn voor landbouwgemeenschappen wereldwijd, vergroten ze de economische veerkracht en duurzaamheid, ongeacht de schaalgrootte.

Overheidssteun speelt een cruciale rol in het toegankelijk maken van deze innovaties en het informeren van boeren. Toch kunnen wetten ook barrières vormen. Franse en Europese regels beperken bijvoorbeeld de verkoop van niet-gecertificeerde zaden. Deze beperkingen leggen financiële lasten op voor boeren die inheemse gewassen willen telen. Organisaties zoals Kokopelli strijden voor meer zaaddiversiteit en pleiten voor het recht van boeren om zaden vrij te bewaren en uit te wisselen. Dit ondersteunt biologische en traditionele landbouw en draagt bij aan het behoud van biodiversiteit.

Voor consumenten kan de focus op lokale voedselsystemen de milieu-impact van transport verminderen en lokale economieën ondersteunen. Door lokaal en seizoensgebonden voedsel te consumeren, versterken we de gemeenschap en bevorderen we de voedselzekerheid. Dit creëert ook een sterkere band tussen consument en producent, en helpt om culturele voedseltradities te behouden.

De nadruk op lokaal voedsel kan echter leiden tot minder keuzemogelijkheden, vooral voor voedingsmiddelen die niet lokaal geproduceerd worden. Dit kan problematisch zijn voor landbouwgemeenschappen die afhankelijk zijn van export. Lokale voedselsystemen alleen zijn vaak niet genoeg om een bevolking volledig te voeden, dus wereldwijde voedselsystemen blijven cruciaal om aan de vraag te voldoen.

Het is essentieel om een balans te vinden tussen milieu- en economische duurzaamheid binnen de agri-foodsector.

De recente boerenprotesten benadrukken de groeiende ontevredenheid onder boeren. Ze dwingen ons om de relaties tussen producenten en consumenten, en tussen conventionele en moderne landbouw, opnieuw te evalueren. Ze leggen ook de onderlinge verbanden bloot tussen milieubescherming, gemeenschapswelzijn en landbouwpraktijken.

Het huidige voedselsysteem vergroot ongelijkheid en spanning onder boeren, terwijl samenwerking en kennisdeling wereldwijd nodig zijn om gedeelde uitdagingen aan te pakken. Nieuwe regels kunnen boeren in het ene land benadelen ten opzichte van het andere, of leiden tot spanningen tussen regio’s. Internationale samenwerking en gezamenlijke onderzoeken zijn juist essentieel om innovatieve landbouwpraktijken en duurzame voedselsystemen te versterken.