Langs de oevers van de Gulp trok een bonte stoet voorbij. Oudgedienden, jonge starters en alle schakeringen daartussen. Aan de buitenkant zag je niet wat hen verbond, van binnen wisten ze het allemaal.
Zeven jaar geleden was de tocht begonnen. Twee mannen die vanuit Den Haag een avontuur begonnen. Ze hadden een idee over communicatie en beïnvloeden. Onderweg kwamen ze mensen tegen, sommigen sloten zich aan. Bij het idee, maar zeker ook vanwege het gezelschap en om de uitdaging. Vijf jaar geleden waren het er vijf.
De tocht bleek niet eenvoudig. De grond was soms rotsachtig, meestal nog zompig door de zomerse overstromingen. Met de poten in de modder, een enkeling op iets te stedelijke schoenen. We trokken omhoog, de heuvels in.
Met steeds meer mensen raakten we in gesprek. Bij de Nederlanders voegden zich Italianen, Fransen, Duitsers, Bulgaren en Amsterdammers. De lockdowns hadden ons niet tegengehouden. Wel misten we de fysieke ontmoeting en de echte gesprekken. Veel van ons leerden elkaar nu pas kennen. Want inmiddels was het gezelschap bijna exponentieel gegroeid tot 35.
In het groene landschap van Limburg deerde de regen ons niet. We togen naar herberg De Smockelaer om ons te warmen aan het haardvuur en een lokaal glas blended St Martinus – of toch een vertrouwde Valpolicella. Na zeven jaar stonden we samen even stil, om eens goed om ons heen te kijken.
Hague was hard gegroeid. We hadden inmiddels vier steden in drie landen aangedaan: van Den Haag naar Amsterdam, Brussel en Parijs. We hadden veel routes verkend en sommige paden weer verlaten, maar met wijze lessen waren we steeds weer verdergegaan. We hadden andere organisaties leren kennen, hun dilemma’s en hun ideeën. We werkten samen om vooruit te komen, te innoveren en bij te dragen aan het oplossen van maatschappelijke uitdagingen.
Hongerig schoven we aan tafel. De gangen werden één voor één geserveerd. Niet door anderen, maar door onszelf. In de keuken werkten jong en oud samen om de lekkerste gerechten te creëren. Iedereen vanuit eigen inzichten, maar met gezamenlijke inspanning en resultaat. Het eten was heerlijk, de sfeer huiselijk en warm. Het was het feest van Hague, een lange avond, bij mijlpaal 7.
De volgende dag trokken we verder. We waren nog maar net onderweg. We hebben er zin in. Wat houdt ons in beweging? Nieuwsgierigheid. Een krachtig idee. Collega’s met allerlei achtergronden en kennis. Een bundeling van elkaars krachten.
Maar vooral ook wie we elke dag weer tegenkomen. Dat zijn in de eerste plaats onze opdrachtgevers, die ons vragen een stuk met hén mee te reizen. Die ons elke dag uitdagen het beste uit onszelf – en uit hen – te halen. Die invulling en een doel geven aan onze reis. Die daarmee onze reisgenoten zijn.
Van mijlpaal naar mijlpaal: we hopen nog lang met elkaar en met jullie op te trekken. Proost!
